ماجرای رنگ و نسلی که از خاطره‌ها پاک شد

یکی از اتفاقاتی که دوباره هرگز در فوتبال روی نخواهد داد این است که برزیل را با پیراهن سفید در زمین ببینیم.

آن‌ها برای این کارشان دلیل خودشان را دارند. یادتان می‌آید کمی پیش‌تر از ماراکانازو به عنوان یکی از شرم‌آورترین اتفافات تاریخ فوتبال برزیل حرف زدیم؟ درست حدس زدید. برزیلی‌ها در فینال جام جهانی ۱۹۵۰ در خانه خود با پیراهن سفید به زمین رفتند و همه دنیا دیدند که چه اتفاقی افتاد.

هیچ‌کس حتی فکرش را هم نمی‌کرد که جام قهرمانی به تیمی غیر از میزبان برسد؛ اما در عوض اروگوئه‌ای‌ها با بازی شجاعانه خود همه را شگفت‌زده کردند و برای دومین بار قهرمان جهان شدند. از آن تاریخ به بعد تیم ملی برزیل دیگر هرگز سفید نپوشید و زرد و آبی به ترتیب به عنوان رنگ لباس اول و دوم آن‌ها انتخاب شد.

اما رنگ سفید تنها چیزی نبود که ناپدید شد؛ برزیلی‌ها همه بازیکنان آن تیم نفرین شده را از صحنه فوتبال کشور حذف کردند. بازیکنانی که نماد بدشانسی بودند، از دنیای فوتبال بیرون انداخته شدند و تا سال‌ها برای آن شکست تاوان دادند. حتی ۴۳ سال بعد از ماراکانازو، در سال ۱۹۹۳ به مواسیر باربوسا، دروازه‌بان برزیل در آن فینال اجازه ملاقات با بازیکنان جوانان که آن سال قهرمان جهان شدند، داده نشد.

برزیل سال ۲۰۱۴ یک بار دیگر به عنوان میزبان شکستی شرم‌آور را تجربه کرد. در دیدار نیمه نهایی جام جهانی گذشته این تیم ۱-۷ به آلمان باخت و حدس بزنید چه کسی مقصر دانسته شد؟ درست فهمیدید، همان تیم قدیمی ماراکانازو.

اما رنگ سفید تنها چیزی نبود که ناپدید شد؛ برزیلی‌ها همه بازیکنان آن تیم نفرین شده را از صحنه فوتبال کشور حذف کردند. بازیکنانی که نماد بدشانسی بودند، از دنیای فوتبال بیرون انداخته شدند و تا سال‌ها برای آن شکست تاوان دادند. حتی ۴۳ سال بعد از ماراکانازو، در سال ۱۹۹۳ به مواسیر باربوسا، دروازه‌بان برزیل در آن فینال اجازه ملاقات با بازیکنان جوانان که آن سال قهرمان جهان شدند، داده نشد.